Een gebroken hart op de kinderopvang

Wat deden we hier eigenlijk, hadden we ons niet beter moeten voorbereiden?

Leestijd: 4 minuten

We waren nauwelijks gewend aan het idee dat we een dochter zouden krijgen, of er stond al een afspraak bij een kinderdagverblijf op het programma.

Het gebouw lag aan een drukke straat.

Terwijl we onze fietsen in de stalling plaatsten, hoorden we vanuit een open raam uitbundig gelach van een groep vrouwen. Ze hadden die vrije, onbeschroomde toon van collega’s onder elkaar — zo zullen ze ongeveer klinken als ze bespreken wanneer ze voor het laatst een kind hebben geknepen, schoot het door me heen.

Ik belde aan.

We werden binnengeleid door een weinig spraakzame pedagogisch medewerker die ons achterliet in een verlaten speelhal.

Onwennig keken we om ons heen.

Toen ik mijn vingers over de rand van een glijbaan streek, alsof ik een handelaar in speeltoestellen was, kwam er een tweede vrouw de ruimte binnengelopen.

Ze stelde zich voor als de manager.

‘Zullen we dan maar?’ zei ze, en met haar arm maande ze ons om voor te gaan.

Ik probeerde het perfecte aantal vragen te stellen. Niet…