Een veelgemaakte denkfout bij opkomende stress

Althans door mij

Er is iets dat ik altijd weer vergeet. Het heeft met stress te maken. Of eigenlijk met de fase vlak daarvoor, als je de stress voelt opkomen.

Het gaat als volgt.

Mijn werkdag verloopt voorspoedig. Ik rond mijn taken af in een lekker tempo. Het tempo ligt niet te hoog, want dan ga ik dingen afraffelen en ontbreekt de voldoening die het afronden van taken juist moet opleveren. Maar het tempo ligt ook niet te laag, want dan komt de lethargie, het vervelen, het afvragen of andere taken niet leuker zijn, of andere manieren van leven niet leuker zijn, of de dood geen verrukkelijke slaap is, enzovoorts. Het juiste tempo houdt me scherp en tevreden.

In Anna Karenina beschrijft Tolstoj een man in evenwicht: ‘There, in the country, obviously knowing he was where he belonged, he did not hurry anywhere and was never unoccupied.’

Maar dan gebeurt er iets. Ik heb nog steeds hetzelfde tempo als hiervoor, er komt alleen werk bij. Ik krijg een mail waar ik meteen iets mee moet, een bericht per WhatsApp of…