Het eerlijke verhaal achter al die koffie-afspraken

‘Weet je wat het is,’ hoorde ik mezelf zeggen, en dan wist ik al dat het nergens heen zou gaan

Leestijd: 3 minuten

Ik was uitgenodigd door een literaire uitgeverij. Gewoon om kennis te maken. Tegen familie hield ik de boot af: ik had eerder contact gehad met uitgeverijen, dat betekende niet zoveel.

Toch bedacht ik in de trein alvast wat ik aan de talkshowtafels ging vertellen.

De uitgeverij bevond zich in een groot, steriel gebouw. Geen plek waar literatuur werd geboren, leek me zo, eerder een plek waar naargeestige wetenschappelijke experimenten werden gehouden.

In de ontvangstruimte — ik was gevraagd plaats te nemen, de redacteur kwam zo — werd ik aangesproken door een grafisch ontwerper die zijn jas nog aanhad. Hij kon omslagen maken, vertelde hij. Ik keek naar de receptioniste met een blik die moest betekenen: hij komt zichzelf hier verkopen, ik kom hier vanwege een uitnodiging, verschil moet er wezen. Maar de blik van de receptioniste verraadde niets.

Daar was de vrouw die mij had uitgenodigd. Ze gaf me een hand op grote afstand, alsof ze verwachtte dat er iemand onder onze arm…