Deze week vind je mijn stuk op een andere plek. In de nieuwste editie van De Groene Amsterdammer bespreek ik het boek De kunst van mensen kennen van de Amerikaanse schrijver, en stercolumnist van The New York Times, David Brooks.
Dat is deze vent:
Nee, dat ziet er nou niet meteen uit als een warme, kwetsbare man. Dat was hij ook lange tijd niet, vertelt Brooks zelf in zijn boek. Hij was afstandelijk, ‘niet iemand die je makkelijk kon leren of die het makkelijk vond jou te leren kennen’.
Pas toen hij vader werd, werden de eerste scheurtjes in dat pantser geslagen. Brooks begon in te zien dat die afstandelijke levenshouding hem in de weg zat. Hij besloot het roer om te gooien. Hij wilde iemand worden met wie anderen als vanzelf hun gevoelens deelden over de donkerste episoden uit hun leven. Was je net gescheiden of had je een publieke vernedering ondergaan, dan moest je bij Brooks terecht kunnen.
Hoe geef je mensen het gevoel dat je ze werkelijk ziet, hoort en begrijpt? Wat is het verschil tussen Verlichters en Verkleiners? En wat is precies ‘omgekeerd charisma’?
Waarschijnlijk loop je tegen een betaalmuur op. Heb je geen abonnement, dan zijn dit je opties:
soms verschijnt er een mogelijkheid om drie maanden gratis te lezen, je hoeft dan alleen je mailadres achter te laten en zit nergens aan vast
andere keren heb je de kans om een proefabonnement te nemen voor een lage prijs
je kunt natuurlijk ook naar je favoriete boekhandel (of misschien zelfs je favoriete supermarkt, ligt eraan hoeveel intellectuelen daar hun brood halen) rennen om een fysiek exemplaar te kopen
zie je het bovenstaande allemaal niet zitten, ben je digitaal onhandig of heb je geen cent te makken, maar wil je het stuk wel graag lezen, reageer dan even op deze mail
Afbeelding door Alex Wong / Getty Images via De Groene Amsterdammer
Boek gekocht!