Ik was een jongetje dat zijn moeder kwijt is

Een ochtend in Florence, Italië

‘Misschien is daar een wc,’ zei ik, en ik wees naar een boekhandel op het station van Florence waar ze ook koffie leken te verkopen.

‘Dave, nee,’ zei mijn vriendin.

‘Maar ik moet echt heel nodig.’

‘Nou en, hij kan hier elk moment zijn.’

Met hij bedoelde ze de gids. Samen met tientallen andere toeristen stonden we te wachten tot we werden opgehaald voor de dagtour. De gids zou ons naar een locatie brengen waar een bus ons kon oppikken.

‘Jammer dan,’ zei ik, en ik begon te lopen.

Toen ik terugkwam, een wc had ik niet gevonden, was iedereen verdwenen. Ik had vier gemiste oproepen en geen bereik.

De snelheid waarmee ik veranderde in een jongetje dat zijn moeder kwijt is, verbaasde me.

Waar, probeerde ik te schrijven via WhatsApp. Mijn klamme vingers maakten daar eerst ‘wats’ en vervolgens ‘aa waa’ van.

Ze belde opnieuw.

‘Ja, vertel,’ zei ik.

Er kwamen vage, paniekerige aanwijzingen.

‘Lieverd, haal rustig adem,’ zei ik.

De paniek werd aangevuld met woede en verachting.

‘Oké,’ zei ik, en ik begreep er ni…