‘Misschien is daar een wc,’ zei ik, en ik wees naar een boekhandel op het station van Florence waar ze ook koffie leken te verkopen.
‘Dave, nee,’ zei mijn vriendin.
‘Maar ik moet echt heel nodig.’
‘Nou en, hij kan hier elk moment zijn.’
Met hij bedoelde ze de gids. Samen met tientallen andere toeristen stonden we te wachten tot we werden opgehaald voor de dagtour. De gids zou ons naar een locatie brengen waar een bus ons kon oppikken.
‘Jammer dan,’ zei ik, en ik begon te lopen.
Toen ik terugkwam, een wc had ik niet gevonden, was iedereen verdwenen. Ik had vier gemiste oproepen en geen bereik.
De snelheid waarmee ik veranderde in een jongetje dat zijn moeder kwijt is, verbaasde me.
Waar, probeerde ik te schrijven via WhatsApp. Mijn klamme vingers maakten daar eerst ‘wats’ en vervolgens ‘aa waa’ van.
Ze belde opnieuw.
‘Ja, vertel,’ zei ik.
Er kwamen vage, paniekerige aanwijzingen.
‘Lieverd, haal rustig adem,’ zei ik.
De paniek werd aangevuld met woede en verachting.
‘Oké,’ zei ik, en ik begreep er niets van.
Twee minuten later belde ik haar.
‘Waar moet ik heen?’ zei ik, een vraag zo onschuldig, zo gespeend van decorum, dat haar ergernis tijdelijk verdween.
‘Ben je al voorbij die bocht?’ vroeg ze.
‘Welke bocht?’
‘Dave,’ zei ze, en het klonk alsof ze moest huilen. Ik was inmiddels buiten, nog altijd zonder bestemming of ook maar het begin van een plan. Voor een bushalte draaide ik rondjes om mijn as. Mensen keken naar me, ik vroeg me af of ik schreeuwde.
Ik dacht aan Hollywoodfilms, aan scènes waarin de hoofdrolspeler telefoneert met iemand die zijn dochter heeft ontvoerd.
En toen, in de menigte die vanaf het station mijn kant op stroomde, verscheen het gezicht van mijn vriendin.
‘Daar ben je,’ zei ik.
Ze pakte mijn hand en sleurde me mee.
We kwamen nog op tijd. De tour scoorde een ruime voldoende. Maar beter dan die ochtend is het niet meer geworden.
Het is een feest om iemand kwijt te zijn zonder dat er echt iets op het spel staat.
Afbeelding door Karsten Winegeart via Unsplash
Die paar seconden waarin niets anders belangrijker is dan elkaar terugvinden... mooi.