Mijn allereerste rijinstructeur (van de drie)

Hoe ik wel/niet mijn rijbewijs haalde: deel 1 van een serie

Bestaat er een groter cliché dan een schrijver die niet kan autorijden? Het is misschien een beetje vroeg om mezelf een schrijver te noemen – aantal boeken gepubliceerd: nul – maar toch.

Mijn eerste rijles kreeg ik voor mijn achttiende verjaardag. Ik had niets met auto’s, ik keek nooit naar auto’s, auto’s hadden voor mij evenveel betekenis als magnetrons en hogedrukspuiten.

Dat veranderde door die rijles. Desinteresse maakte plaats voor ongemak, steeds rijker aangevuld met onzekerheid over mijn eigen kunnen. De auto werd een psychologische martelcontainer.

Mijn instructeur was een oudere man. Niet onvriendelijk, maar weinig geduld. Eerder een wat lompe veehouder dan een docent. Zijn favoriete vraag: wat ben je aan het doen?

Ik had niet het idee dat hij zijn leerlingen kende. Hij vertelde niet wat ik beter kon doen, zei nooit iets over mijn voortgang (voor zover daar sprake van was). Hij zei alleen wat er fout ging, op het moment dat het fout ging.

Als een van mijn broers een keer was inges…