Rundfunk-duo vertelt over pijnlijkste optredens
Plus: 2 filmtips, boek van Emmanuel Carrère, profiel van Schoof, recensie nieuwe Jordan Peterson, lesje populist interviewen, hoe soldaten oorlogsmisdaden begaan, 2 columns & meer - 11 tips in totaal
Tweede Kerstdag, het perfecte moment voor een lijstje met tips.
Iedere maand houd ik bij wat ik lees, kijk en beluister, en het beste daarvan zet ik in de laatste week voor je onder elkaar — dus ook in december.
Tevens een aankondiging: aanstaande zaterdag verschijnt er bij hoge uitzondering een extra nieuwsbrief. Een heus jaaroverzicht, met in sneltreinvaart mijn favorieten van 2024, in alle denkbare categorieën, netjes onder elkaar in alweer een verrukkelijk lijstje.
Meld je aan, dan belandt-ie in je mailbox:
FILM
1. Anora (2024)
Russische zoon van een miljardair wordt verliefd, of lijkt verliefd te worden, op een stripper. Wat begint als een soort romantische softpornofilm blijkt na verloop van tijd ineens een fantastische comedy en mondt dan toch nog uit in een pijnlijk drama. Je vraagt je voortdurend af waar je precies naar kijkt — en dat is heerlijk.
BOEK: NON-FICTIE
2. V13 - Emmanuel Carrère
De Franse schrijver Emmanuel Carrère bezocht maandenlang de rechtszaak rondom de aanslagen in Parijs op 13 november 2015. (V13: vrijdag de dertiende.) Hij citeert getuigen, slachtoffers en familie van overledenen. Hij observeert de verdachten, voor zover die nog leven, en hun advocaten. En hij neemt zichzelf en zijn collega’s als onderzoeksobject, die al die afschuwelijke, bijzondere, ontroerende of juist saaie verhalen moeten aanhoren.
COLUMN
3. Bluey is een meesterwerk (Sarah Sluimer, NRC)
Als je niet oppast, is het leven al gauw een vermoeiende combinatie van routine, ernst en zelfmedelijden. Maar dat kun je doorbreken, laat Sarah Sluimer zien in deze column.
Dit deed me denken aan een essay van Arnon Grunberg in de Volkskrant van een paar jaar geleden. Over wat hem blijdschap schenkt. Net als Sluimer pleit hij voor een speelse levenshouding.
ARTIKEL: GETUIGENISSEN
4. ‘When You Leave Israel and Enter Gaza, You Are God’: Inside the Minds of IDF Soldiers Who Commit War Crimes (Yoel Elizur, Haaretz)
Een Israëlische psycholoog beschrijft op basis van getuigenissen van IDF-soldaten wat de ergsten onder hen Palestijnen hebben aangedaan, vroeger en nu. Nogal een confronterende analyse van de mens die zich laat meesleuren door het sadisme dat hij om zich heen ziet.
Ook in de categorie akelig en dieptriest maar erg goed: journalist van podcast This American Life belt met een 8-jarig meisje in Gaza.
ARTIKEL: INTERVIEW
5. BBB-Kamerlid beticht van verspreiden desinformatie, zelf ziet hij dat anders: ‘Dat maak jij ervan’ (Leo van Raaij, Tubantia)
Matige kop, geweldig interview. BBB-Kamerlid Henk Vermeer is zo’n typische populist die anekdotisch bewijs gelijkstelt aan wetenschappelijk bewijs. Nooit zo direct natuurlijk, altijd met een geveinsd open houding. Vaak weten journalisten zich hier geen raad mee — zij weten immers ook niets zeker — waardoor de populist ermee wegkomt en de onwetende lezer denkt: nou, de waarheid zal wel ergens in het midden liggen. Tubantia-journalist Leo van Raaij laat zien hoe het ook kan.
FILM
6. Conclave (2024)
Spannende dialogen, daar kan ik geen genoeg van krijgen. Conclave bevat er een heleboel. De paus is dood, dus moet er een nieuwe worden gekozen. Waar we normaal gesproken alleen zwarte of witte rook op het nieuws kunnen zien, volgen we nu — hevig gedramatiseerd, maar grotendeels overtuigend — van dichtbij hoe dit gaat. Politieke spelletjes, chantage, seksschandalen, intimidatie, corruptie, alle katholieke juice komt voorbij. Meerdere topacteurs. En allemaal schitterend in beeld gebracht.
(Er is ook een reden waarom ik woedend op de makers ben, maar om spoilers te voorkomen, houd ik dat voor mezelf.)
ARTIKEL: ONDERZOEK
7. Wil de echte elite opstaan? (De Groene Amsterdammer)
Een van de grootste raadsels van de Nederlandse politiek in de afgelopen twintig jaar is de mate waarin ‘links’ de schuld kreeg, en nog steeds vaak krijgt, van vrijwel alles wat er mis is in dit land. Iedereen die een beetje uit zijn doppen kijkt weet dat dit een marketingtruc is van rechts, aangevuld met zelfhaat van links. Toch is het altijd prettig als je dat eens heel duidelijk op papier ziet staan. Joris Veerbeek en Coen van de Ven knopen de lijntjes aan elkaar.
Links heeft het niet alleen moeilijk vanwege rechts. Jesse Frederik van De Correspondent legt uit waarom de huidige populariteit van het migratiethema zoveel invloed heeft. (Ook te beluisteren als podcast.)
ARTIKEL: RECENSIE
8. The gospel according to Jordan Peterson (Becca Rothfeld, The Washington Post)
Er is nogal gretig ingehakt op het nieuwste boek van Jordan Peterson de afgelopen weken. De treffendste uitvoering komt op naam van Becca Rothfeld. Ze zegt veel zinnigs. Niet alleen over Peterson, maar ook over de wereld die hem op een voetstuk plaatst. Bovenal maakt ze helder onderscheid tussen filosofie en zelfhulp.
Wil je de vrouw achter die scherpe pen beter leren kennen, dan is dit interview door Floor Rusman in NRC een goed begin.
COLUMN
9. Je moet maar zo denken (Tessa Sparreboom, NRC)
Het is niet aan te raden om een column te schrijven over het verlies van een naaste terwijl je nog midden in de rouw zit. Tenzij je Tessa Sparreboom heet, bleek afgelopen weekend in NRC.
ARTIKEL: PROFIEL
10. Dick Schoof: de premier die al blij zou zijn met maar één crisis per week (NRC)
Er zijn al eerder pogingen gedaan om een beeld van Dick Schoof te schetsen, de persoon achter die houterige, verlegen man op tv. Die pogingen kwamen te vroeg. Er waren te weinig voorbeelden, te weinig getuigenissen, te weinig anekdotes vanachter de schermen. Lamyae Aharouay en Petra de Koning is het nu wel gelukt.
PODCAST
11. Rundfunk - Met gierende banden naar huis! (Elektra Podcast)
Comedian Wouter Monden interviewt collega’s over hun slechtste, pijnlijkste, ongemakkelijkste shows. Yannick van de Velde en Tom van Kalmthout zijn voor deze opzet buitengewoon geschikt. Ze rijgen de ongemakkelijke anekdotes aaneen. Over kotsen achter de coulissen, een man die bravo blijft roepen en het publiek dat een monster wordt zodra iemand op de eerste rij ongeïnteresseerd kijkt.
Van de Velde: ‘Dan stort ik mezelf in een poel van onzekerheid en zelfhaat.’
Van Kalmthout: ‘Dat ik gewoon denk: ze haten me. Ze haten me echt. Ze vinden Yannick geweldig, maar mij háten ze.’