Waarom ik een hekel heb aan sentimentele films

En toch van The Old Oak (2023) genoot

Ik had me voorgenomen om kritisch te zijn. The Old Oak is een sentimentele film, wist ik op basis van de trailer, en sentimentele films verdienen een koele beschouwing.

Sentimentaliteit is namelijk een vorm van chantage. Hiermee bedoel ik uiteraard niet emoties an sich. Als iemand op een verjaardag vertelt dat de noordse woelmuis met uitsterven wordt bedreigd, en die persoon schiet vol, dan is er in principe nog weinig aan de hand. Een dergelijke mate van betrokkenheid bij zo’n - althans voor mij - onbeduidend dier, valt zelfs te prijzen.

Het wordt pas kwalijk wanneer de persoon in kwestie begint te genieten van zijn verdriet. En van het effect dat dit verdriet op anderen heeft. Het is ook niet makkelijk voor mij, schiet het door hem heen, om zo begaan te zijn met het lot van de noordse woelmuis. Wat verdriet was, verandert in zelfmedelijden. Hij haalt nog eens diep adem en laat, geheel bewust, een van pijn …