Een faliekant mislukt telefoongesprek
'Ben jij op vakantie ofzo?' zei de opdrachtgever
Het telefoongesprek met de opdrachtgever wilde maar niet op gang komen. Eerst verstond ze me niet, toen begreep ik haar verkeerd, vervolgens praatten we door elkaar heen.
‘Oké, jij eerst,’ zei ik.
Maar het werd niet beter. Informatie uitwisselen ging nog net. Ze had een klus voor me en die nam ik aan, ook al wist ik nog steeds niet wat de opdracht inhield.
‘Kun je het dan nog even-’ begon ik.
‘Dan mail ik je-’
‘Ja, graag.’
‘Wat zeg je?’
‘Een mailtje graag.’
‘Ja, dat bedoel ik.’ Ze klonk geïrriteerd.
God, wat was je weer houterig, sprak ik mezelf toe nadat ik had opgehangen.
Precies een week later belde de opdrachtgever opnieuw.
‘Dave, ben jij op vakantie ofzo?’
Aarzelend, om me heen kijkend, alsof er een mogelijkheid was dat ik mij per ongeluk in Barcelona bevond, vroeg ik wat ze bedoelde.
‘Ik probeer je al de hele week te bereiken.’
Had ik haar weggedrukt? Was mijn mobiel stuk? Terwijl de scenario’s door mijn hoofd schoten, begon ze weer over die klus, op een toon alsof ze nieuws bracht.
‘Wacht even,’ zei ik. ‘Hier hebben we het al over gehad.’
De opdrachtgever viel stil.
‘Sterker nog, ik ben er al aan begonnen.’
‘O god,’ zei ze, en toen werd alles duidelijk – althans voor mij.
Niet alleen was ze ons eerdere telefoongesprek vergeten (en de briefing die ze na afloop had doorgestuurd); ook nu nog, nadat ik haar aan dat gesprek had herinnerd, ging er geen lichtje branden. Ze was het gesprek niet vergeten, ze had het überhaupt nooit opgeslagen.
Uitvoerig bood ze haar excuses aan. Ze zei iets over de drukte, en daarna, aangedikt ironisch, begon ze over ouderdom. Of ik haar kon vergeven. Ik vermoed dat ze bang was dat ik me beledigd voelde, want ze eindigde met de geruststelling dat het niet aan mij lag. ‘Geloof me, dit is niet de eerste keer.’
Maar ik was niet beledigd, integendeel.
Je hele leven ben je bezig met hoe je op anderen overkomt. Of je vriendelijk genoeg bent, beleefd genoeg - charmant, als het even kan. Terwijl je voor die anderen, geobsedeerd als ze zijn door hun eigen levens, vaak niet veel meer bent dan iets dat op de achtergrond gebeurt.
We zijn alleen op deze wereld; een heerlijke gedachte.
Afbeelding door Olga Nayda via Unsplash
Wie kent deze ervaringen niet? Door mijn leeftijd heb ik een schare aan voorbeelden in “de basket”. Ik vergelijk het voor mijzelf weleens met het uitzenden van informatie door middel van een elektromagneet, je zendt een elektrisch veld met daarop haaks een magnetisch veld, twee informaties, tegelijk, met 90 graden faseverschil, de andere communicant:) staat klaar met een vlindernet om de boodschappen te ontvangen.