Ze vroeg of ik met de glijbaan naar beneden wilde

Een leerkracht die voorbijliep, gierde het uit. 'Je bent niet serieus'

Ik had een interviewafspraak bij een Integraal Kind Centrum (IKC), een soort kinderopvang en basisschool ineen.

De eerste die ik tegenkwam toen ik mezelf had binnengelaten, was een leerkracht. Met achter zich aan een groepje kinderen.

Ik zei gedag.

Omdat ik de hele ochtend nog geen woord had uitgebracht, klonk ik nasaal.

Een jongetje achterin de groep kneep zijn neus dicht. ‘Hai,’ deed hij me na.

De directrice stond voor haar kantoor op mij te wachten, samen met de manager kinderopvang.

‘Zijn jullie het?’ vroeg ik.

Ze knikten.

Aan het eind van het gesprek, dat vlot en vriendelijk was verlopen, vroeg ik naar leerlingen met een achterstand, en hoe ze daarmee omgingen.

De sfeer bekoelde.

‘Wij spreken liever over verschillen,’ zei de directrice.

Uit haar verhaal kon ik opmaken dat het IKC zich in een omgeving bevond die als achterstandswijk bekendstond, en dat ze genoeg hadden van dat imago. Daar had ik geen idee van, mijn kennis van wijken is vergelijkbaar met die van planeten: ik ken een paar name…