18 reacties op de winst van Trump die wél hout snijden
Op zoek naar betekenis in de vuilnisbelt der duiders
In de uren en dagen na belangrijke verkiezingen zoals die in Amerika deze week, kun je het medialandschap zien als een soort vuilnisbelt. Iedereen stopt zijn persoonlijke reactie op de uitslag — een goor samenraapsel van onbeheerste emotie en te vroeg getrokken conclusies — in een zak en smijt die op de berg.
Nu zou het verstandig zijn om aan deze vuilnisbelt niet al te veel aandacht te besteden. Die paar conclusies die wél hout snijden, komen na weken, maanden, jaren namelijk vanzelf uit het puin tevoorschijn — meestal in verbeterde vorm.
Maar wat blijkt: ik ben niet verstandig.
Om mijn zoektocht door al die rommel toch ook weer niet helemáál nutteloos te laten zijn, heb ik de scherpe, opvallende, originele reacties — want ja, die zitten er altijd tussen, hoezeer de stank van die berg in zijn geheel ook anders doet vermoeden — voor je op een rij gezet.
Om alles wat hierna komt alvast te relativeren, beginnen we met Jon Stewart: ‘I just want to point out, just as a matter of perspective, that the lessons that our pundits take away from these results — that they will pronounce with certainty — will be wrong.’
Dan de ernst van de zaak. The New York Times vat die nog even beknopt samen.
NRC-journalist Mark Lievisse Adriaanse legt heel goed uit hoeveel mogelijkheden Trump precies krijgt en wat de consequenties daarvan (kunnen) zijn. ‘Als Trump belooft politieke tegenstanders te gaan vervolgen, dan ligt dat ook in zijn macht.’
Er is een goede mogelijkheid dat Trump de komende maanden juist poeslief gaat klinken. Niet in trappen, zegt Volkskrant-columnist Kustaw Bessems op X.
Nog een keer Bessems, want waarom niet: als je echt verbaasd bent dat Trump heeft gewonnen, snap je er weinig van.
Daarop aansluitend, ook de mededeling dat je doodmoe wordt van al die populisten van tegenwoordig, verraadt een gebrek aan historisch besef.
Sowieso misschien de blik eens verruimen: wellicht is radicaal-rechts geen tijdelijke opleving maar een nieuw tijdperk.
NYT-verslaggevers gaan in discussie over de winst van Trump bij podcast The Daily. Vooral de Democraten krijgen ervan langs.
Daarover gesproken: waarom is het de Democraten niet gelukt om de ‘low-income, blue-collar, and non-college-educated’ Amerikanen te overtuigen? Jacobin deed eigen onderzoek en concludeert: te weinig ingehakt op de rijkste 1 procent.
De vraag is alleen of dat gewerkt zou hebben omdat Harris symbool stond voor de huidige staat van de economie (inflatie) en dat was voor velen een reden om op Trump te stemmen.
‘The key to understanding the Trump era is that the real divide in America is not between left and right but between pro-system and anti-system politics,’ schrijft Jeet Heer in The Nation.
Jonathan Pie, een karakter van de Britse comedian Tom Walker, zegt iets vergelijkbaars maar dan op een leuke manier. Toegankelijk, daar houden jullie van. (Ik ken Walker verder niet. Als hij in een ander filmpje oproept tot geweld, spijt mij dat vreselijk.)
Ondertussen schreeuwt Bernie Sanders om vernieuwing van zijn partij.
Schrijver, documentairemaker en podcaster Johan Fretz zet de boel in recent-historisch perspectief.
Hoe groot de invloed van Elon Musk is geweest, is nog onduidelijk. Wel heeft de Volkskrant al goed beschreven hoe de zogenaamde beschermheilige van het vrije woord het schoothondje van Trump werd.
Is Nederland voorbereid op een nieuwe termijn van Trump? Absoluut niet, zegt deze oud-diplomaat.
Nooit een kans voorbij laten gaan om een scène uit Succession met Tom Wambsgans te delen.
Tot slot een foto van de Zonnekoning en zijn onderdanen, want de beste duiding is eigenlijk gewoon dit:
Afbeelding via Kai Trump (kleindochter van).
Een minder pessimistisch beeld inderdaad, en een bron erbij bovendien (https://youtu.be/Kmmx1zQCQds?si=XhztTyHHXV1blTYS).
Toch moet ik zeggen (ik zeg moet, want ik wil niet naar doen maar ik kan de neiging niet bedwingen), best gek dat je wel online je mening verkondigt, maar er niet over in discussie wil gaan. Dat helpt de wereld natuurlijk ook niet verder. Ik ben wel met je eens: zinvolle discussie wordt moeilijk als je je afsluit voor kritiek.
De tweede zin van de New York Times-samenvatting uit je tweede 'hout snijdende reactie' luidt: "He would use military force against his political opponents.". De suggestie is dat Trump als een soort Sovjetdictator zijn politieke tegenstanders wil opruimen. De woorden "political opponents" heb ik in deze context echter nooit uit Trumps mond gehoord, en het volledige interview waar deze claim (in de eerste instantie) op gebaseerd is, wijst ook op een geheel andere dan de hierboven gegeven uitleg van zijn uitspraken.
Trump heeft het slechts over "the enemy from within" die volgens hem, meer dan buitenlandse krachten of terroristische immigrantengroepen, een gevaar vormt voor het ordelijk verloop van de verkiezingen in de VS. Hij beschrijft die "enemy from within" vervolgens als "radical left lunatics", in een later interview "marxists and communists and fascists" en noemt daarbij een paar namen van bekende Democraten.
Dit alles zegt Trump als antwoord op de vraag of hij chaos door verwacht op de dag van de verkiezingen, waarbij de interviewster benoemt dat een Afghaanse vluchteling is opgepakt voor "plotting a massacre on election day" en dat Biden heeft gezegd dat hij niet verwacht dat de verkiezingen vredig zullen verlopen. Trump doelt met zijn uitspraak over het inzetten van het leger dus op het voorkomen van chaos en een dergelijk bloedbad, en doelt absoluut niet op het militair vervolgen van politieke tegenstanders.
Ik vraag mij dus toch af: hoe snijdt deze reactie van The New York Times (en veel van de andere reacties waarop ik vergelijkbare kritiek zou kunnen leveren) dus precies (wél) hout?