Mijn favoriete serie van dit moment
Plus: Louis Theroux, The Rehearsal, boek Emmanuel Carrère, waarom Obama zich verstopt, democratische hoop uit Roemenië, opinie David Wertheim, American Manhunt & podcast over Gaza - 9 tips in totaal
Iedere maand houd ik bij wat ik lees, kijk en beluister, en het beste daarvan zet ik op de laatste donderdag voor je onder elkaar.
Wil je dit overzicht voortaan per mail ontvangen? Schrijf je in:
Die serie vind je onderaan — nummer 9.
BOEK: NON-FICTIE
1. Emmanuel Carrère - De tegenstander
Op 9 januari 1993 vermoordde Jean-Claude Romand zijn vrouw en kinderen. Daarna reed hij naar zijn ouders en vermoordde ook hen. Vrienden waren verbijsterd, niet alleen omdat Jean-Claude zo’n aardige man had geleken, maar ook omdat vervolgens bleek dat hij zijn hele leven bij elkaar had gelogen. Hij werkte niet bij de Wereldgezondheidsorganisatie, hij was geen dokter, hij was überhaupt nooit afgestudeerd. Wie was Jean-Claude dan wel?
Meer hoef ik niet te zeggen, vermoed ik. Dit is al een verhaal dat tot lezen dwingt. Maar dan is het ook nog de Franse auteur Emmanuel Carrère, met zijn psychologisch inzicht, die er een boek over heeft geschreven.
Dit is mijn tweede Carrère. Ik was al eerder enthousiast.
DOCUMENTAIRESERIE
2. American Manhunt: Osama bin Laden (Netflix)
Na de aanslagen op 11 september 2001 was Osama bin Laden tien jaar lang op de vlucht. Dat is nogal een prestatie. Hoe deed hij dat? Deze serie biedt een antwoord vanuit het perspectief van de Amerikanen die hem op de hielen zaten.
American Manhunt is om meerdere reden het bekijken waard, maar twee daarvan springen er voor mij uit. Allereerst: het aan sociopathie grenzende nationalisme van enkele CIA-agenten die aan het woord komen. Je krijgt er de rillingen van.
Ten tweede: de zorgvuldig opgebouwde spanning tot het moment dat Bin Laden daadwerkelijk wordt gepakt.
ARTIKEL: ACHTERGROND
3. Where Is Barack Obama? (The Atlantic)
Altijd prettig als de kop van een artikel een vraag bevat die je zelf al langer had.
Terwijl Trump de Amerikaanse democratie ontmantelt, deelt Obama vooral lijstjes van zijn favoriete boeken op sociale media. Oké, dat is een overdrijving, maar het scheelt toch ook weer niet heel veel van de werkelijkheid.
Waarom gebruikt Obama zijn populariteit niet om Trump te dwarsbomen? Waarom staat hij niet op de barricaden? Journalist Mark Leibovich zocht naar een verklaring.
COLUMN
4. Extreemrechts verslaan is werk van lange adem. Maar het kan (Caroline de Gruyter, NRC)
Liefhebbers van de democratische rechtsstaat moeten het doen met kruimels, deze maanden. De fascisten, en de mensen die niet doorhebben dat ze op fascistische partijen stemmen, en de mensen die niet doorhebben dat ze op partijen stemmen die aan fascisten hun medewerking verlenen, zijn aan de winnende hand.
Toch is er hoop vanuit Roemenië: extreemrechts blijkt niet onoverwinnelijk. De democratie kan nog best aantrekkelijk zijn, toont Europa-correspondent Caroline de Gruyter in haar column.
De Gruyter is sowieso op dreef. Recenter schreef ze over de rampzalige gevolgen van onze westerse neiging om Israël overal mee weg te laten komen.
PODCAST
5. Israel’s Eradication of Gaza’s Healthcare System (w/ Dr. Feroze Sidhwa) (The Chris Hedges Report)
We zijn eraan gewend dat Israël Palestijnen bombardeert. Ook wordt het al steeds normaler dat Israëlische soldaten burgers doodschieten die in de rij staan voor een beetje eten. Maar wat betekent zoiets nu echt? Hoe ziet een lichaam eruit dat na een bombardement naar het ziekenhuis wordt gebracht? Op wie wordt er precies geschoten?
Deze podcast geeft je een beeld. Feroze Sidhwa is een Amerikaanse traumachirurg die meerdere keren in Gaza is geweest om te helpen in een ziekenhuis. Ik weet niet hoe hij het voor elkaar krijgt, maar hij beschrijft kalmpjes wat hij daar heeft gezien.
We’re not talking about seventeen and a half year old boys. We’re talking about small — like pre-teen children shot in the head or the chest, often with single gunshot wounds. And this was constant.
COMEDY-/DOCUMENTAIRESERIE
6. The Rehearsal (seizoen 2, HBO Max)
De Canadese comedian Nathan Fielder is niet goed bij zijn hoofd, en hij heeft HBO Max zover gekregen om die gekte van hem leidend te laten zijn in deze productie. Hoe leg ik uit waar dit over gaat? Het gaat over vliegtuigongelukken die ontstaan doordat de copiloot niet durft te protesteren als de hoofdpiloot een fout maakt. Het gaat over de sociale spanning die onder zo’n interactie zit. Het gaat over sociaal ongemak in het algemeen: hoe moeilijk het is om de ander te lezen en om zelf eerlijk te zijn. Het gaat over acteren versus jezelf zijn en wat het verschil daartussen is. Het gaat over een verlangen dat we allemaal weleens hebben: dat je eigenlijk wil dat je iets dat je spannend vindt van tevoren kunt oefenen, dat je het tot in de puntjes kunt voorbereiden, zodat je niet voor verrassingen komt te staan.
Het gaat, kortom, over heel veel, maar in de eerste plaats gaat het over de persoonlijke obsessies van Fielder, en wat er gebeurt als je zo iemand miljoenen geeft om zich daarop uit te leven.
Of je seizoen 1 gezien moet hebben om seizoen 2 op waarde te kunnen schatten, kan ik niet beoordelen. Ik denk van niet. Maar ik heb seizoen 1 zelf nog niet gezien. De loftrompet over seizoen 2 werd zo massaal gestoken dat ik mij niet kon inhouden.
Tussentip: mijn stuk van vorige week gaat ook over The Rehearsal.
ARTIKEL: OPINIE
7. Laat je niet verleiden om je geloof in het recht te verliezen, ook al is er alle aanleiding toe (David Wertheim, de Volkskrant)
Als je naar de slachtpartij in Gaza kijkt, en je bedenkt dat Israël nauwelijks in de weg wordt gezeten, ook niet door Europese landen die zich er graag op laten voorstaan dat zij voor vrede en democratie zijn, dan zou je kunnen denken: zoek het uit met je internationale rechtsorde. Toch is dat onverstandig. Maar hoe leg je dat uit zonder te klinken als iemand die nogal tevreden is met zichzelf en zijn illusies over de westerse beschaving? Nou, dat is historicus David Wertheim toch aardig gelukt.
DOCUMENTAIRE
8. Louis Theroux: The Settlers (NPO Start)
Ik lees te veel. Als je leest, dring je dieper tot de zaken door, daar ben ik van overtuigd. Maar soms heb je beelden nodig om iets waarover je al vaak hebt gelezen ineens als nieuw te ervaren. Zoals me tijdens het kijken van deze documentaire overkwam. Ik wist van de Israëliërs die illegale nederzettingen bouwen in de Westelijke Jordaanoever. Ook wist ik dat ze hierbij geholpen worden door het Israëlische leger. Maar dat waren krantenberichten. Nu zag ik de blik in hun ogen wanneer ze vertellen waarom ze hier recht op denken te hebben. Dat is toch anders.
SERIE
9. The Pitt (HBO Max)
Deze serie krijgt veel te weinig aandacht. Misschien omdat het overal een ziekenhuisserie wordt genoemd. Het is ook een ziekenhuisserie, dat kan ik niet ontkennen. Het is in die zin een ziekenhuisserie dat de serie zich afspeelt in een ziekenhuis — een spoedeisende hulp in Pittsburgh, om precies te zijn.
Maar zeg je ziekenhuisserie, dan zeg je slechte kwaliteit, voorspelbare personages en ongeloofwaardige plotwendingen.
The Pitt is iets anders. Eigenlijk zijn het twee verschillende series ineen. Enerzijds is er de luchtige sfeer van een sitcom. De personages zijn sympathiek, je gaat van ze houden, je lacht met ze mee, huilt met ze mee, je voelt je onderdeel van de groep.
Tegelijkertijd is het een volwassen, kwalitatief hoogstaande dramaserie. Met smerige beelden van verminkingen, overtuigende onderlinge ruzies en afschuwelijk leed van patiënten en hun naasten. Allemaal opgediend in een moordend tempo, waardoor je iets meekrijgt van de druk die de artsen en verplegers ervaren.
De combinatie van die twee uitersten, gemoedelijkheid en afgrijzen, beviel mij enorm.
Het hele seizoen beslaat een enkele dag op de spoedeisende hulp, en iedere aflevering is een uur in real time. Wat bijdraagt aan de intensiteit.
Vince Gilligan, de maker van Breaking Bad, zei eerder dit jaar dat het tijd werd voor sympathieke personages. Bad guys waren er in de echte wereld al genoeg. Dat irriteerde mij. Ik heb niet al te veel interesse in sympathieke personages, dacht ik, maar The Pitt heeft het tegendeel bewezen.
Ik zou het fijn vinden als Noah Wyle, die de hoofdarts speelt (te zien op de afbeelding hierboven), wordt overladen met prijzen. Het is lang geleden dat ik mij zo heb bekommerd om een tv-personage. (Wyle is tevens een van de makers — welja.)
Zoals vaker zijn de nabesprekingen bij podcast The Watch erg goed. Gewoon even terugscrollen: als The Pitt wordt besproken, zie je dat in de titel van de desbetreffende aflevering. En beluister vooral ook hun interview met Wyle (maar pas wanneer je de serie hebt gezien).
En dan nog dit
Mark Zuckerberg is fascinerend ongemakkelijk.
Sevn Alias — je weet wel, die van ‘linkerbaan’ — is gestopt als rapper om jongerenwerker te worden. AT5 zocht hem op.
Tv-maker Ewout Genemans moet zijn politieprogramma’s misschien toch iets anders gaan invullen.
Ik word altijd zo vrolijk van de literatuurrecensies van Kees ‘t Hart. Alleen al deze eerste alinea.
Rechtse symboolpolitiek kost bakken met geld.
Dank aan Nigel en Positieve tweet account voor hun publiekelijk gedeelde tips.