2 topfilms, een boek over psychische patiënten en een mooie column
En verder: twee interviews die me bijbleven, een roman van Édouard Louis en een blik achter de schermen bij Noord-Korea (althans zo voelt het) - 8 tips in totaal
Iedere maand houd ik bij wat ik lees, kijk en beluister — en het beste daarvan zet ik op de laatste donderdag voor je onder elkaar. Neem ruim!
(O ja, en meld je aan.)
BOEK
1. The Examined Life: How We Lose and Find Ourselves - Stephen Grosz
Elk hoofdstuk neemt psychoanalyticus Stephen Grosz een van zijn patiënten als voorbeeld — of meerdere patiënten tegelijkertijd, aan de hand van een thema — om een inzicht over de menselijke geest met de lezer te delen.
Waarom maakt Lily van elk verhaal een grappige anekdote? Waarom denkt Michael ten onrechte dat hij op mannen valt? En wat is de functie van Amanda’s paranoia?
Zijn analyses zijn slim, liefdevol en bovenal ontzettend goed geschreven. De opening van zomaar een hoofdstuk:
Graham C. was boring. One night, his girlfriend, an economist who worked in the City, told him so. They had just had a dinner party, during which she’d watched him, again and again, thoroughly bore the person he was talking to. ‘Can’t you tell when someone goes dead behind the eyes?’ she asked. Then she broke up with him.
Poh, dan wil je toch doorlezen?
Ook in het Nederlands verkrijgbaar, onder de matige titel ‘Het leven, een handleiding’
Ik behandel dit boek trouwens ook in mijn stuk van 22 augustus:
2. Veranderen: methode - Édouard Louis
Édouard Louis groeide op in een achtergesteld dorp in Noord-Frankrijk, in een straatarme familie. Hij werd gepest op school vanwege zijn seksuele geaardheid en ook zijn ouders konden hem niet uitstaan. Toch klom hij op tot een gevierd schrijver die wereldwijde bekendheid verkreeg. Hoe heeft hij dit geflikt? En waarom is hij nog steeds ontevreden? Louis zoekt naar antwoorden in zijn autobiografische roman Veranderen: methode.
Lees hier mijn volledige bespreking:
COLUMN
3. Zusjesdag - Sezen Moeliker (NRC)
Toen ze klein waren hield mijn vader het geheim als hij wist dat ik in het weekend langs zou komen. Hij vertelde het hooguit op de dag zelf. Anders zouden ze nachtenlang niet slapen, zei hij.
Persoonlijke columns zijn lastig te schrijven, want je vervalt al snel in oppervlakkig en volstrekt particulier geneuzel (ik maak mij er geregeld schuldig aan). Dat kun je voorkomen door het onderwerp op te tillen, voornamelijk door de stijl waarin je het beschrijft. Zoals Sezen Moeliker hier doet. Ze bestudeert haar relatie tot haar jongere zusjes. Het leest als fictie, en dat bedoel ik als compliment: de personages zijn scherp afgetekend, het conflict broeit — in die paar honderd woorden zit een hele wereld.
ARTIKEL: INTERVIEW
4. Saskia Belleman: ‘Er is altijd een verhaal met meer grijstinten dan zwart-wittinten’ (Nathalie Huigsloot, de Volkskrant)
Rechtbankverslaggever Saskia Belleman is fanatiek twitteraar en daar heb ik weleens mijn bedenkingen bij. Lang niet iedere zaak leent zich voor een beperkt aantal tekens en de dynamiek van likes en retweets. Maar in dit interview komt Belleman volledig tot haar recht. Nuchter, scherp, empathisch; ze trekt haar eigen conclusies over goed en kwaad, over daders en slachtoffers, onaangedaan door de schreeuwende meute.
O, en ze geeft meerdere hartverscheurende voorbeelden, dus lezen op eigen risico.
5. Han van Krieken: ‘Iemand heeft iets fout gedaan en dus is het einde verhaal. Ik mis de nuance’ (Loes Reijmer, de Volkskrant)
Han van Krieken? Wie is Han van Krieken? Nou, Han van Krieken was rector magnificus van de Radboud Universiteit in Nijmegen. Jaren geleden maakte hij enkele opmerkingen tegen een vrouwelijke collega die eerst door haar en vervolgens door een raad van toezicht als grensoverschrijdend werden beschouwd. Van Krieken stapte op en werd jaren later nog even aan de schandpaal genageld door media die zichzelf als neutraal beschouwen.
Dit is zowel een interview met Van Krieken als een reconstructie van wat er daadwerkelijk is gebeurd. Erg goed.
FILM
6. Inside Out 2 (2024)
Wat gebeurt er in het brein van een puberend kind? Te veel om op te noemen, maar deze film komt een heel eind.
Ik ben niet per se zo’n volwassene die er prat op gaat animatiefilms helemaal het einde te vinden, maar dit vond ik onweerstaanbaar.
Kleine waarschuwing voor als je deze film in de bioscoop gaat zien: zet je schrap voor mensen die lachen op de vreemdste momenten.
7. Memory (2023)
Lieve hemel, Jessica Chastain. Ik wist dat ze goed was, maar dit is van een andere orde.
Vrouw is getraumatiseerd door iets in haar jeugd. Man is dement. Vrouw ontmoet man en er lijkt iets te ontstaan — maar door die geestelijke gesteldheid van beiden is dat nogal gecompliceerd. Meer ga ik niet spoilen, want het beleid waarmee je langzaamaan meer over de personages te weten komt is een van de geneugten.
Alle dialogen staan onder hoogspanning, er is ongemak waar je rust en kalmte zou verwachten en als het drama op een toppunt komt, is er ineens humor. Geen scène duurt ook maar een seconde te lang.
Dat Memory op IMDb slechts een 6,7 krijgt is een regelrechte schande.
ARTIKEL: ACHTERGROND
8. Een cyberleger van wiskundeknobbels — Casper van der Veen (De Groene Amsterdammer)
Noord-Korea is een raar land met een malle dictator. Je ziet weleens filmpjes voorbijkomen en dan staat het lachen je nader dan het huilen. Waardoor je bijna zou vergeten dat er een serieuze dreiging van dit land uitgaat. Casper van der Veen maakt een van die dreigingen, namelijk cyberaanvallen, inzichtelijk in dit fascinerende stuk.
Dank, dat was ‘m!
Delen kan met deze knop:
Iedere maand zo’n tiplijstje ontvangen? Schrijf je in:
En ter afsluiting, mocht je bereid zijn om een kleine donatie te doen, dan ben ik je zeer erkentelijk:
Eerdere tiplijstjes van dit jaar
De wijze lessen van Daniël Arends: ‘Ik ben goed geworden omdat ik zo lang dacht dat ik slecht was’ (#1)
Heerlijk lijstje, dank!